Kayıtlar

beklemek

Resim
metro istasyonunun serin, derin ve loş ışığında gelecek treni bekliyoruz. biraz uykulu. biraz düşünceli. biraz yalnız.   ömrümüz diyorum zaten hep bir şeyleri beklemekle geçiyor sevgilim.  mezun olmayı, işe girmeyi, askere gitmeyi, sevgiliye kavuşmayı, emekli olmayı, terfi için patronla konuşmayı, küstüğümüz yarin aramasını, havaların ısınmasını, yağmurun yağmasını, 48T’nin gelmesini, çayın demini almasını, beşiktaş’ın şampiyon olmasını, fırından taze simitin çıkmasını, sakin bir sahil kasabasına yerleşmeyi, ortancaların boy vermesini, bir türlü yazamadığın romanın giriş cümlesini… derken önce trenin homurtusu duyuldu. sonra mekanik kadın sesi gelecek trenin sekiz vagonlu olduğunu ve kırmızı bölgelere ilerleyerek orada beklememizi söyledi.  şimdi işte; kırmızı bölgede, sarı çizginin önünde bekliyorum..

üçüncü

Resim
yaz geldiğinden beri sabah kahvaltımı yeşil çayla yapıyorum. sonra dokuzda şirketin siyah çayı geliyor. bir. iki. genelde iki bardaktan fazla içmiyorum. sanki bir kuralmış gibi. neden bilmiyorum. ama az önce hamiyet hanım ikinci boş bardağı alırken “ister misiniz” diye sordu. istedim. bu sabah üçüncü bardak çayımı içiyorum. belki dördüncüyü de içerim. kim bilir? 

bazı yollar

Resim
  bazı yollar diyorum: yalnız yürünmemeli.. .,

bazı şarkılar diyorum

Resim
bayım, dinledikçe sanki insanın ciğerine dikenli tel dolayıp da çekiyorlarmış hissi veriyor. bazı şarkılar... . muharrem arslan - hoşçakal demedim

hayatın pause tuşu

Resim
dün spotifyda bir şarkıyı yarım bırakmışım. farkında değilim. ama akşam ve bu sabah o şarkının nakaratı bilinçsizce beynimde dönüp durdu zaman zaman. dün izlediğim bir film hakkında yazacaktım aslında. oturdum. spotify açtım. dünkü yarım şarkı, kaldığı yerden çalmaya başladı. düşündüm. zaman zaman düşünürüm böyle! hayatın da bir pause tuşu olsa böyle. çok yorulduğunda bunaldığında, eşinle dostunla arkadaşlarınla sorun yaşadığında falan dondursak. biraz dinlenip yeniden “olanlar hiç olmamış gibi” ve şarkıda olduğu gibi kaldığı yerden devam etsek diyorum ne güzel olur. ne güzel?

neşet baba

Resim
üçüncü bayram günü. haziran 18. mevsim normallerinin üstü bir  sıcak. trt2 de çukurova devlet senfoni orkestrası, bir kadın ve kasketli bir adam neşet ertaş türküleri söylüyor. kâh oynuyoruz. kâh efkârlanıyoruz. balkan coğrafyasının hala anlamlandıramadığım çekiciliği gibi türküler de beni içine içine çekiyor. sanki telepatik bir kuruyorlar içimde bir yerde. seviyorum nitekim..

gelecek istasyon

Resim
istanbul boşalmaya devam ediyor. sabahın yedi buçuğunda seyahatini bugüne bırakanlar ve bavullarıyla sabiha gökçen’e giden bir metrodayız. hayır hayır kinaye yok. yergi yok. gidenler ve gelenlerle ilgili en ufak olumlu olumsuz yargım yok sevgili kardeşlerim. sadece tespit var. kulağımda melike şahin var. dün akşamdan bugüne bu haziran serinliğini bahşedene şükür var. anneye özlem var. karışık düşünceler var. nihayetinde devrik cümleler var.