iki satır iki satırdır

kahvenin kırk yıl hatrı varmış. çaycıyım ben ezelden beri. dolayısıyla çayın hatrı ben de büyük. heleki böyle şahane çayların hatrı çok daha büyük.. ulvi ve samet ani kararla buluşalım dediler. üsküdar’da fotoğraf peşinde koşup yorulduktan sonra zor oldu benim için. ama başka vakit uyduramadık. bir de mühim haberler var deyince samet, tamam demiş oldum. aslında meraklı kedi değilimdir. ama söz çıktı bir kere ağızdan. tüm yorgunluğuma rağmen üstelik iki saat erken geldim. yazarak okuyarak çay içerek vakit geçiriyorum. gelmelerine yarım saat var daha. her zamanki garsonumuz da ortalıklarda yok. sessiz, tepkisiz kendi halinde türkmen kardeşimiz. sordum çayçıya, bugün okulu varmış ondan yokmuş. sevindim. alışmıştık çünkü. düşündüm. ne çabuk alışıp bir bağ kuruyoruz hemen. yedi kat yabancı da olsa sanki aileden, meclisten biriymiş gibi ilk yok oluşunda önce göz sonra gönül arıyor. hayat tuhaf, alışkanlıklar falan.,

gaye su akyol’un sesi diyorum doktor; bir içim su. bir içim.. gaye su akyol - beyaz giyme .

bir denizin karadan çekilmesi gibi geri çekiliyorum insanlardan. en yakınımdan, en uzağıma. dayatmalardan, mecburiyetlerden. çünkü yoruyorlar beni, yoruyorum kendimi. bir cambaz nasıl duruyorsa ipin üstünde dengede. öyle durmak istiyorum ben de hayatta. lakin bu belirsizlikler, bir öyleler bir böyleler fena döndürüyor başımı. bir kamplumbağanın başı gibi yavaş yavaş çekiliyorum kendi içime. herkesin yarası derinde kendine özgü kendine büyük. feridun ağbi haklı. “kimse, kimsenin her şeyi olamaz.” bence de. ilaveten; kimse kimseyi o kimse istemedikten sonra iyileştiremez.   çünkü insanız.  çünkü benciliz.  çünkü melek değiliz hiçbirimiz. masum da! hem ne diyordu emrah serbes paramparça hikayesinin bir yerinde; “trajik hatamız. kendimizle ilgilendik. başka bir şeyle ilgilenmiyoruz artık” evet böyle…