Bu Blogda Ara

metro istasyonunun serin, derin ve loş ışığında gelecek treni bekliyoruz. biraz uykulu. biraz düşünceli. biraz yalnız. ömrümüz diyorum zaten hep bir şeyleri beklemekle geçiyor sevgilim. mezun olmayı, işe girmeyi, askere gitmeyi, sevgiliye kavuşmayı, emekli olmayı, terfi için patronla konuşmayı, küstüğümüz yarin aramasını, havaların ısınmasını, yağmurun yağmasını, 48T’nin gelmesini, çayın demini almasını, beşiktaş’ın şampiyon olmasını, fırından taze simitin çıkmasını, sakin bir sahil kasabasına yerleşmeyi, ortancaların boy vermesini, bir türlü yazamadığın romanın giriş cümlesini… derken önce trenin homurtusu duyuldu. sonra mekanik kadın sesi gelecek trenin sekiz vagonlu olduğunu ve kırmızı bölgelere ilerleyerek orada beklememizi söyledi. şimdi işte; kırmızı bölgede, sarı çizginin önünde bekliyorum..

gelecek istasyon

Haziran 15, 2024

istanbul boşalmaya devam ediyor. sabahın yedi buçuğunda seyahatini bugüne bırakanlar ve bavullarıyla sabiha gökçen’e giden bir metrodayız. hayır hayır kinaye yok. yergi yok. gidenler ve gelenlerle ilgili en ufak olumlu olumsuz yargım yok sevgili kardeşlerim. sadece tespit var. kulağımda melike şahin var. dün akşamdan bugüne bu haziran serinliğini bahşedene şükür var. anneye özlem var. karışık düşünceler var. nihayetinde devrik cümleler var.

üçüncü

Haziran 26, 2024

yaz geldiğinden beri sabah kahvaltımı yeşil çayla yapıyorum. sonra dokuzda şirketin siyah çayı geliyor. bir. iki. genelde iki bardaktan fazla içmiyorum. sanki bir kuralmış gibi. neden bilmiyorum. ama az önce hamiyet hanım ikinci boş bardağı alırken “ister misiniz” diye sordu. istedim. bu sabah üçüncü bardak çayımı içiyorum. belki dördüncüyü de içerim. kim bilir?