bir denizin karadan çekilmesi gibi geri çekiliyorum insanlardan. en yakınımdan, en uzağıma. dayatmalardan, mecburiyetlerden. çünkü yoruyorlar beni, yoruyorum kendimi. bir cambaz nasıl duruyorsa ipin üstünde dengede. öyle durmak istiyorum ben de hayatta. lakin bu belirsizlikler, bir öyleler bir böyleler fena döndürüyor başımı. bir kamplumbağanın başı gibi yavaş yavaş çekiliyorum kendi içime. herkesin yarası derinde kendine özgü kendine büyük. feridun ağbi haklı. “kimse, kimsenin her şeyi olamaz.”
bence de.
ilaveten; kimse kimseyi o kimse istemedikten sonra iyileştiremez.
çünkü insanız.
çünkü benciliz.
çünkü melek değiliz hiçbirimiz. masum da!
hem ne diyordu emrah serbes paramparça hikayesinin bir yerinde;
“trajik hatamız. kendimizle ilgilendik. başka bir şeyle ilgilenmiyoruz artık”
evet böyle…
